“Bonjour madame et monsieur nous sommes arrives a Paris Nord”. Parijs, wereldstad met allure. Bourgeoisie en bohemien. Voor mijn werk ben ik afgereisd naar Parijs. Om 8:17 stap ik op Amsterdam Centraal in de trein en om 11.35 hoor ik de vriendelijk klinkende Belgische dame omroepen dat we zijn aangekomen. Het gevoel dat ik krijg als ik loop door station Gare du Nord naar de metro richting ons kantoor in het 13e arrondissement vlak naast de Seine is moeilijk in woorden onder te brengen. Vrijheid, spanning, rust. Toevallig heb ik gisteravond gelezen over de eerste ontmoeting van mijn vader met Parijs. “Het virus van een rumoerige nooit slapende wereldstad met haar vluchtigheid en voortdurend wisselend decor van mensen uit alle werelddelen, een groot, ademend lichaam van indrukken, geluiden, verleidingen, kleuren en geuren heeft me dan al aangestoken”. Het raakt me hoeveel ik op mijn vader lijk.

Denkend aan Parijs komen mooie, bijzondere en warme herinneringen naar boven. Een rondje rond de Arc de Triomphe in de auto. Na een vakantie in Frankrijk rijden we dwars door Parijs, en bam, daar rijden we door de drukte. Mijn moeder druk zoeken op een ANWB wegenkaart, mijn vader druk manoeuvrerend door het verkeer. Enkele jaren later, op mijn veertiende wil mijn vader mij mee nemen voor een vader-dochter weekend in Parijs, zijn Parijs. Ik als echte veertienjarige puber moet hier niet aan denken. Wat moet ik met die man daar! Nu op mijn dertigste zie ik dat wel zitten, en gelukkig staat het aanbod nog steeds.

Wanneer mijn vader zijn huis in de achterhoek kan verkopen bevinden wij ons als familie nogmaals in Parijs. Wij verblijven in een prachtig hotel, en wanneer wij ’s ochtends door een van de smalle naar beneden kronkelende straten lopen en bij een typisch Parijs cafe een croissant met koffie als ontbijt nemen loopt daar een beeldschone Parisienne. Mooie slanke zwarte jurk, donker opgestoken haar, elegante schoenen. Zo wil ik later ook naar mijn werk, bedenk ik me op dat moment.

Twee jaar geleden heb ik opnieuw een rendez vous met Parijs. Met twee huisgenootjes stappen wij op oudjaarsdag in de bus, en komen om 7 uur ’s avonds aan. Rustig gehouden door een extreme warmte, zijn we versuft als wij uitstappen. Oud en Nieuw in Parijs. Omdat het kan. Nieuwjaarsdag zitten wij nog beneveld van de wijn in de bus terug. Zo begint mijn 2014.

Terug naar nu. Lopend in mijn beige kokerrok met zwarte blouse, bruin leren laptoptas en elegante schoenen op de stenen van de Avenue de France voel ik mij goed, fantastisch. Dit is het leven dat ik wil leiden.