Langzaam open ik mijn ogen en kijk om me heen. Verwarring, onduidelijk waar ik ben. De nachtelijke mistwolken trekken op en de werkelijkheid komt in volle hevigheid terug. De grijze muren, het harde matras en de langzaamdraaiende ventilator aan het plafon. Jakarta. Jalan Jaksa. De liefde achterna.

Jij komt de kamer binnen en gaat naast me liggen. Samen kijken we naar die ventilator aan het plafon. Langzaam draaiend. Verkoeling brengend in die vochtige, bedrukkende kamer. We kijken maar zeggen niets. Wat valt er ook te zeggen. We zijn daar samen en dat is genoeg. De kruidige geur van een kretek sigaret. Vertrouwd, liefdevol omdat die geur mij aan jou doet denken.

Een liefde die je enkele keren in je leven meemaakt. Als je geluk hebt. Het is een overmeestering van je gevoel en verstand. Het is niet logisch, of vanzelfsprekend. Maar het is gewoon. Zonder maar, zonder twijfel.