Ik wist niet dat je nog bestond. Dat jij nog een plekje had in de la van de moderne man. Ik had er geen idee van dan jij nog gebruikt werd om voeten te verhullen. Maar dan opeens, zonder waarschuwing en zonder enige voorbode duik je op. Op de zuidas wel te verstaan. Ik vraag me af hoe jij hier verzeild bent geraakt. Hoe kan het dat jij door de sociale detector bent gekomen?

Schokkender detail, het is niet dat jij hier per ongeluk bent. Als verdwaalde klant, na een sportief avontuur, of als een hele slechte inschatting op een donkere brakke ochtend. Nee, jij bent hier doelbewust, zonder argwaan, zonder gene. Jij bent hier namelijk al drie dagen op rij! Jij vult de ruimte tussen zwarte leren schoenen en een zwarte pantalon, waardoor jouw arrogante verschijning nog zichtbaarder wordt. Je matcht wel leuk bij de Apple oordopjes van jouw eigenaar, maar daar is alles mee gezegd.

Wat zou jou bewogen hebben om jezelf hier zo tentoon te stellen. Om te denken, what the fuck, ik doe het gewoon! Hoe zou het kunnen dat jij daar in die sokkenla ligt en als een goede keuze wordt bestempeld? Schaam jij je niet, al is het maar een heel klein beetje? Maar misschien lach je mij gewoon uit, daar van onder die tafel. Dol van baldadigheid kijk jij terug wanneer ik het schaamrood op jouw witte draden probeer te bespeuren. Maar jij blijft wit, stralend wit.