Nike Air Maxen. Spiksplinternieuw. Ik ben gezwicht, en de alto in mij kan het nog niet helemaal bevatten. Want een alto heeft kisten of Dr Martins, knalrood haar, flared jeans, een Nirvana T-Shirt en is lekker tegendraads. Subculturen. Deze zomer was de theatershow de NINETIES te zien op de Parade en Lowlands, onlangs werd nog de documentaire Gabbers! uitgezonden. Een feest van herkenning, oh ja momenten en lichte schaamte. Maar waar zijn deze subculturen gebleven? Op mijn middelbare school was een duidelijk onderscheid tussen de gabbers, alto’s, skaters en kakkers. Gabbers met kaal hoofd, of half weggeschoren haar, een Aussie, én Nike Air Maxen met sok onder de lip van de schoen natuurlijk. Alto’s met gekleurd haar, wijde pijpen broek, boeddha stip, en veel zwarte eyeliner. Kakkers met minimaal twee Polo’s over elkaar en bootschoenen. Herkenbaar?

Maar wat gebeurt er nu? Waar zijn deze subculturen gebleven? Nike Air schoenen en Dr. Martins zijn hip. Weggeschoren haar was altijd voorbestemd voor gabber wijven, maar is nu te zien bij hippe Berlijnse chicks. En toegegeven, mijn tweedehands gelaxy bomberjasje heeft wel wat weg van de Aussie van mijn broer. Maar dit verklaart nog steeds niet het gebrek aan subculturen. Geen uitgesproken kleding, muziek of uiterlijk passend bij een bepaalde subcultuur.  Of uit zich dit tegenwoordig op een andere manier?

Zelf was ik een extreme puber met niet aflatende drang om mijn ouders en omgeving te testen en choqueren. Rood, paars en roze haar. Wijde broeken, uitlopende pijpen, of super strak. Paarse Dr. Martins, soldaten kisten met rode veters, en Fila sneakers. Dikke zwarte eyeliner, paarse nagellak, donkere lippenstift. Het heeft allemaal de revue gepasseerd. Om maar niet te beginnen over muziek van Nirvana, Rammstein, Coal Chamber, Black Sabbath, The Prodigy en Oasis. Wat moeten mijn ouders soms hebben gedacht als relaxte hippies van de jaren 60. Ondanks alles was dit voor mij wel de manier om mezelf te ontdekken, om te worden wie ik ben. Uiting geven aan je eigen persoonlijkheid, maar wel binnen de veilige muren van een subcultuur. Waar wil je bij horen? Waar wil je mee geassocieerd worden? Tegenwoordig is mijn stijl ietwat ingetogener, maar ik kan me nog steeds vinden in de persoon die ik in die tijd geworden ben.

Ik hoop dat  de subculturen weer helemaal terugkomen. En ben benieuwd naar nieuwe uitingen van tienerrebellie, afzetten van de maatschappij en identiteitsvorming.