“Je moet een vrouw gewoon laten merken dat je heel graag bij haar wil zijn”. De jongen met de licht bruine bril kijkt zijn vriend aan. Twijfelt een beetje of hij het er mee eens is. Neemt een slok van zijn rode wijn. De twijfel blijft, hij weet het niet. Hoe moet hij ervoor zorgen dat die ene vrouw hem leuk gaat vinden? Ik ben samen met W uiteten. We zitten aan de aanschuiftafel voor ons tweede afspraakje. Ik probeer een verhaal te vertellen maar raak afgeleid daar het gesprek dat deze twee vrienden tegenover mij hebben. Want ja, waar zit het hem eigenlijk in. Wat maakt nou dat je iemand leuk vindt? Of belangrijker, dat je iemand interessant blijft vinden.

Die eerste sparkel, dat kriebeltje, die kom je vaker tegen. Gewoon op straat, in de lift op je werk, in de supermarkt of in de kroeg. Of er ook een eerste gesprek komt is een kwestie van gewoon doen, toeval en een beetje geluk. Maar dan. De overgang van dat ene kriebeltje in kriebels, de wereld zien door een roze bril, vleugels hebben en een niet wijkende glimlach op je gezicht. Wat is daar voor nodig?

Laat ik voor mezelf spreken, en dan kan ik eerlijk zeggen, I have no clue! Soms vind ik het geweldig om overladen te worden met berichtjes, soms schrikt het me juist af. Aan de ene kant wil je de zekerheid hebben dat iemand jou ook leuk vindt, maar het moet er niet te dik bovenop liggen. Het is een dunne lijn tussen ‘Ja, jij bent echt leuk’ en ‘Laat maar, dit gaat hem niet worden’. Voor mij is een ding zeker, “de liefde moet als een orkaan uit de hemel komen” (Madame Bovary).