“Ga je mij nog een keer noemen in je blog?” vroeg T laatst aan mij. Ik ben de beroerdste niet en dacht; als ik een hele post kan schrijven over de baard, dan zeker over T. En ja, nog een keer, want ik heb T al eerder genoemd. In tegenstelling tot vele andere vrienden die nog nooit voorbij zijn gekomen. Maar T wil graag meer. En ik geef haar geen ongelijk. Eigenlijk vind ik het best leuk dat ze het vraagt. Want dan weet ik tenminste dat ik niet schrijf voor de kat z’n kut.

Ongeveer twee-en-een-half jaar gelden was T ‘gewoon’ een collega. Inmiddels weet T teveel van mij om nog simpelweg onder de noemer collega te vallen. Ergens is dit natuurlijk tricky in de wereld van prestatiebeoordelingen, up or out en ellebogenpolitiek, maar ik ga graag uit van de goedheid van de mens. Helemaal bij leuke mensen zoals T.

Zo ben ik met T naar verschillende festivals geweest, zijn we ontzettend dronken geworden, hebben we kilometers gerend door het Vondelpark, samen in een tentje gelegen op Lowlands en zijn we twee weken op training geweest in Chicago. Ja, T en ik ‘have been through stuff together’. Mensen zoals T zijn een van de redenen dat ik nog op de Zuidas werk. Want vrienden hebben op je werk is fijn. Het relativeert, is gezellig en je kan ook nog eens roddelen over collega’s. Wat veel leuker is dan roddelen over vrienden. Als je geluk hebt kan je ook nog van ze leren. T is namelijk een held in small talk, in alle communicatie eigenlijk. En zoals ik al eerder schreef is dat mijn leerpunt, of ’objective’ zoals dat op de Zuidas wordt genoemd.

Dus lieve T ik ben blij dat we beiden bij het zelfde bizarre bedrijf zijn gaan werken. Dat we zoveel leuke dingen hebben gedaan en nog gaan doen. En dat we samen met ex-collega en alwetend adviseur op het gebied van mannen, S, kunnen drinken, kletsen en lachen.