Generatie bakfiets
Ik heb me altijd al afgezet tegen de gevestigde orde. Eigenwijs en een tikkeltje recalcitrant zeg maar. Dit werd weer eens bevestigd toen ik gister foto’s vond van mijn middelbareschooltijd. Waar ik in jaar 1 van het VWO nog een blanco kindergezicht had, kijkt in jaar twee een stoere meid met zwartomrande ogen en fel rood haar in de lens. Ook nu, wanneer van mij verwacht wordt dat ik er zakelijk en representatief uitzie, want pretty is niet altijd professional, zoek ik de grenzen op. Ik houd niet van slechtzittende mantelpakjes, saaie grijze rokken of een zwarte broek met blouse.
Maar goed, generatie bakfiets, want daar wilde ik over schrijven. Wanneer ik ’s ochtends tussen 8 en half 9 op mijn fiets naar kantoor zit komen ze in grote getale voorbij. Pappa’s en mamma’s met een bakfiets. Het is precies de generatie tussen mij en mijn ouders in. Waar de meeste kinderen zich afzetten tegen hun ouders, zet ik mij af tegen generatie bakfiets. Ik geef uitleg.
De generatie die net na de hippies en vrijgevochten zielen van de jaren 50 en 60 komt. Zij houden van regels, en ‘zo hoort het’. Zij willen structuur en huiselijkheid. Deze generatie is voor mij vooral te herkennen aan de bakfiets. Fier manoeuvreren ze het onding door de straten van Amsterdam. Get out of my way, me and my bakfiets are coming through. De bakfiets an sich heeft er helemaal niets mee te maken. Maar ik vind het een mooi symbool voor deze generatie. Want laten we eerlijk zijn, eigenlijk is de ‘originele’ bakfiets natuurlijk hippievervoermiddel pur sang.
Maar waarom zet ik mij af tegen deze generatie? Heel simpel, omdat ik dus niet houd van ‘zo hoort het eigenlijk’, ‘een Chardonaytje drinken -in plaats van gewoon een biertje of glas wijn. Ik krijg de kriebels van regels (behalve in wiskunde en het verkeer) en wil mijn leven inrichten volgens de principes komt wel goed, maak je niet druk en doen waar je je goed bij voelt. Maar de typische bakfiets generatie drinkt dus wel een Chardonnaytje of rosétje, woont in De Pijp, heeft hun kinderen Sem, Sterre of Finn genoemd, en vervoeren ze in een bakfiets. Ze hebben op vrijdag een vrimibo en rennen wekelijks een rondje door het Vondelpark.
Ik besef me heel goed dat ik met bovenstaand relaas me niet houd aan mijn levensprincipe nummer 3; doen waar je je goed bij voelt, maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat dit is hoe je je leven zou willen inrichten, en maak mij omwille daarvan dus graag schuldig aan de typerende kenmerken van ‘afzetten van’. Een niet helemaal feitelijk en realistisch beeld van de werkelijkheid schetsen om zo je eigen vooroordelen en ideeën te bevestigen.
Excuus voor de overmatige en overtrokken generalisatie in mijn stuk. Dit is natuurlijk niet Dé waarheid. Wanneer jij behoort tot generatie bakfiets en jezelf totaal niet herkent in bovenstaande, maak je dan vooral niet druk.
Mayra Aleida 