Ooh wat ben jij irritant! Ja jij ja! Met je evenwichtige balans. Met je voordringen voor de rest! Snel tussendoor glippen, verwachten dat men tijd voor je maakt. Want het is zo gedaan, zeg jij. Wat zeuren ze nou. Jij bent de rust, de regelmaat.

Maar, mijn beste ‘even‘, ik heb genoeg van jou. Ik ga je schrappen uit mijn vocabulaire. Ik ga je verbannen en nooit meer gebruiken. Je zal niet langer op mijn lippen dansen of mijn glimlach vergezellen. Ook in mijn geschreven woord heb jij geen plaats. Want voor mij ben jij een zwakkeling. Een nietsnut. Een lege opvulling. Jij voegt niets toe. Jij bent de teloorgang van mijn sterke zelf.

Jij vindt jezelf misschien evenwichtig, evenredig en eveneens ben jij evenwijdig, een evenbeeld. Eventueel zou ik jou ook nog even kunnen vragen of je evenwel kan indammen. Maar ik weet dat je dit niet kan. Zo ben jij niet. Jij sluipt er tussen, met een lach. Dus ‘even‘ ik ben klaar met jou. Probeer niet mijn gedachten te veranderen, mijn besluit staat vast. Het is uit met jou en niet voor even, maar voor altijd!