Soms denken vrouwen dat zij de enige zijn die weleens wat anders, wat spannender willen qua kleding. Om zich te onderscheiden, om op te vallen tussen de grijze massa. Vooral op de zuidas heerst het beeld dat de mannen blauw, grijs of zwart dragen. Stuk voor stuk, zonder uitzondering. Gecombineerd met effen blouse en smalle stropdas. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het qua mannengarderobe slecht heb getroffen, want het bedrijf waar ik voor werk staat bekend als bedrijf met de slechts geklede mannen van de zuidas. Dus kijk ik graag mijn ogen uit wanneer ik ’s ochtends mijn fiets naast het station zet en het Gustav Mahlerplein oversteek.

Er is een verandering gaande. Het gaat geleidelijk en niet vanzelf, maar het proces is in gang gezet. Het loopt, als een zware stoomtrein die puffend en stomend op gang komt. Wanneer de mannen tegenwoordig gaan zitten, en de jas uitgaat, dan komen ze namelijk tevoorschijn. De stiekeme uitingen van tegendraadsheid, van onderscheiding, individualisme. Want die mannen, die doen wel stoer en of het ze niets kan schelen, nonchalant, of ze gewoon zo uit bed zijn gestapt, maar niets is minder waar.

Creativiteit en baldadigheid werd jaren geleden geportretteerd door een bloemenpatroon aan de binnenkant van de kraag. Tegenwoordig zijn dit happy socks en spannende zijden voeringen in de colberts. Daar blijft het niet bij. Een riem met bijpassende veters, mannelijk roze uiteraard, komt steeds vaker in beeld. Mijn persoonlijke favoriet zijn mooie manchetknopen en geborduurde initialen op het overhemd. Maar het gaat verder. Zo wordt nu óók op de zuidas de pantalon met korte, hoogwater pijp gespot. Had dit eerder een wat nerderige uitstraling, nu is dit stijlvol en modebewust. Of is dit alleen het geval bij mijn charmante Italiaanse collega, on top of the pyramid, die eruit ziet als Don, met een stem als Al Pacino, en de charme van George Clooney?