Maandag, vlijmscherp en ongedefinieerd. Dat is deze maandag na de inmiddels jaarlijkse Zuidas nieuwjaarsfuif. En van een fuif konden we dit jaar zeker spreken. Het ‘networking event’ was gehuld in 90s sferen. Dress code, informal. Gelukkig werd dat expliciet genoemd, want pretty is not always professional, en je eigen carrière ten gronden richten door de verkeerde outfit keuze zou toch doodzonde zijn.

Vorig jaar schreef ik over verschillende types collega’s, en hoewel ik hier wederom een boekje over open zou kunnen doen, is het dit jaar iets anders wat mij is bijgebleven. Ik kijk graag naar de (ontbrekende) stijl van mijn mede Zuidassers. Witte sokken, bloemen kraagjes, zwarte blouses met witte knopen, ga zo maar door. Maar wanneer mijn favoriete Zuidassers een dress code krijgen opgelegd gaan ze los. Het pak wordt aan de kant gesmeten, en alle creativiteit die normaal in Excel modellen en Powerpoint slides wordt gestopt, wordt in volle overgaven onthuld.

Netpanty’s, schakelkettingen, beenwarmers, petjes, Galaxy jasjes, elleboogpatches en capuchontruien onder colbertjasjes, het was er allemaal. Ook iets minder blitse T-shirts met al dan niet foute afbeelding waren te vinden. Een allegaartje van overweldigende en ingetogen 90s outfits. Mijn persoonlijke favoriet was het Charlotte Hornets jasje, maar wellicht is dat een vooroordeel aangezien mijn eerste crush in de 90s een zelfde jasje had. Toch miste ik de Kappa broek, Champion trui en Australians, gepaard met een brandend verlangen om weer jong te zijn.

Toch waren er ook collega’s die het gewoon niet helemaal snappen, of wellicht niet willen snappen. Smachtend om erkend te worden, zij die hun bestaansrecht ontlenen aan….ja, waaraan eigenlijk. Ik ga hier natuurlijk niet in detail op in, want het is mij ter ore gekomen dat enkele collega’s ‘on top of the pyramid’ mijn stukjes ook lezen. En daarbij is een beetje mysterie, aanzet tot roddel en achterklap natuurlijk alleen maar fantastisch en precies de reden dat ik dit schrijf.

Deinend op Peter Andre, schurend op T-Spoons’ Sex on the beach, en meezingend op Marco. Met bier als bindmiddel, werd er gesjanst, gedanst, en werden er beleefdheidspraatjes uitgewisseld. Naarmate de avond vordert, wanneer de dansjes vunziger worden, het foppen luidruchtiger en de grenzen vervagen realiseer ik me dat ik hier sta met een geweldige groep individuen, grappig, gek en gezellig. Wellicht zouden we een casual-90s-Friday moeten invoeren om de gewilde diversity targets te halen?

Het einde van het event werd gekenmerkt door ‘Smells like teen spirit’ knallend uit de speakers, een hitje dat gelukkig bij alle leeftijden bekend is. Smalle stroken licht worden verwisseld voor niets verhullende tl verlichting en een paar laatste uitglijders op de glibberige biervloer. “With the lights out, it’s less dangerous”, zingt Cobain. De verzengende hitte maakt plaatst voor ontnuchterende kou. De echte die hards gaan door naar de grote Bastille, tere beloftes weerklinken om ook te gaan, maar 30 minuten later lig ik in mijn bed.