Wanneer je het voorbij ziet komen op de Zuidas is het niet meer hip. Klinkt wat cru, maar zeg nou zelf, wanneer de suffige IT consultants, stijve bankiers en kwallerige advocaten om zijn, dan kan je er als voorloper niet meer mee gezien worden (valt niet op dat ik Google & Tesla negeer omwille van generaliseren van het type mensen op de Zuidas, toch?). Neem de Vespa, de MacBook, en natuurlijk de baard, waar ik al eerder over schreef.

Maar nu kwam ik van de week iets tegen, een waar fenomeen, waarvan ik niet had gedacht dat het zich nu al een weg zou banen door de poorten van de Zuidas. Misschien is het een teken dat ook op de Zuidas de mensen een eigen identiteit gaan ontwikkelen, zonder het standaard, corporate uniform. Misschien was het een gast van een hippig klein design bureau die zijn weg had gevonden naar de kapitalistische torens van de zuidas. Wie zal het zeggen. Maar hij is gespot, in vol ornaat. De man bun.

Inderdaad, dat kleine knopje haar dat mannen bovenop hun hoofd samen binden. Het is misschien niet heel nieuw, vriendin T spotten in Azië zelfs een 2200 jaar oude man bun, maar dit was de aller eerste die ik op de Zuidas tegen ben gekomen. Mijn Zuidas-man-bun-ontgroening dus. Maar hoeveel verschilt deze man bun van de paardenstaart? Managing Director R, vertelt graag vol trots in zijn ogen en met gepaste gêne in zijn woorden over zijn uiterlijk tijdens zijn sollicitatieprocedure. Een lange paardenstaart en gouden oorbel; “ze moeten me maar nemen zoals ik ben”. Ook werd mij in de eerste maand op kantoor al verteld over twee collega’s die samen naar een Hard Rock concert zouden gaan. Vroeger hadden ze beiden lang, woest haar. Nu schittert enkel het licht van een tl buis op de glimmende, kale hoofden. Geeft niets. Maar doet je wel beseffen dat die rebellen er altijd zijn geweest. Dat je niet moet oordelen door enkel op het uiterlijk af te gaan. En dat ik wellicht zelf onderwerp van spot zal zijn wanneer ik over 15 jaar in mijn degelijke maar nette pakje over de keien van het Gustav Mahlerplein loop.